Thursday, April 28, 2016

மாற்றான் தோட்டத்து மல்லிகைகள்

கொஞ்சம் வித்தியாசமாக மொழிக்கொன்றாக ஒரு படம் பார்ப்போமே என நினைத்தேன். விளைவு, ஒரு பதிவு.

ஜாலி LLB என்கிற மனிதன் - ஹிந்தி:


எப்போது இணையம் வந்ததோ, அப்போது இருந்தே ஒரு படம் தமிழில் மொழி மாற்றம் செய்யப்படுகிறது என்றால், அதை உடனே அதனை தரவிறக்கம் செய்து பார்த்து விடுவேன். தமிழில் தோன்றினால் பார்ப்பேன். அதனாலேயே தமிழில், அது நன்றாகவே இருந்தாலும் பிடிப்பதில்லை.

இப்போது 'தோழா' படம் கூட அங்கங்கே பார்த்தேன். எனக்கு என்னவோ பிடிக்கவில்லை. கண்டிப்பாக காதல் இருந்தே ஆக வேண்டும் என்று கட்டாயமா என்ன. The Intouchables படத்தில் வருவது போல நாகார்ஜுனாவிற்கு திருமண வயதில் பெண் இருந்தார் என வைத்திருக்கலாமே, என்றுதான் தோன்றியது. சரி பரவாயில்லை. நம்ம உதயநிதி படத்தை தொலைக்காட்சியில் கூட பார்க்க முடியாது, எனவே, மனிதன் படத்தை ஹிந்தியிலே பார்த்து விட்டேன்.


ஒரு பணக்கார பையன் ஏற்படுத்தும் விபத்து. அது நீதிமன்றத்தில் எப்படி விளையாடுகிறது, இதில் குடி போதையில் வண்டி ஓட்டி, நடைபாதையில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தவர்கள் மீது ஏற்றிக் கொன்ற ஒரு பணக்காரன், அவனுக்காக வாதாடும் இந்தியாவின் பெரிய வக்கீல், இதில் ஆர்வக்கோளாறில் உள்ளே வரும் இளம் வக்கீல், இவர்களுக்கு இடையேயான கதை.


படம் பாதிக்கு மேல், நீதிமன்றத்தில்தான் நடக்கிறது. அவ்வப்போது நாம் கேள்விப்பட்ட, மருத்துவரின் 15 வயது மகன் பிரசவம் பார்த்தது, இசையைத் திருடியவர்கள் மீது வழக்கு என சில நகைக்க முடியாத நகைச்சுவைக் காட்சிகள். அவ்வளவு ஒன்றும் நன்றாக இல்லை எனலாம். சத்தியமாக உதியநிதிக்கு சரியாக இருக்கும் என்று தோன்றவில்லை.

படத்தில் ஒளிப்பதிவு கோணங்கள் கூட மாறியது போல தெரியவில்லை. எனக்கு ரொம்ப நாளாகவே ஒரு சந்தேகம். ஒரு இயக்குனரின் வேலை என்ன. தன்னுடைய கதை, அடுத்தவருடைய கதை என எதுவாக இருந்தாலும், கதை, திரைக்கதை, வசனங்களை கொடுத்து இயக்கினால் கூட சரி எஸ்.பி.முத்துராமன் போல. ஆனால், ஒரு வேற்று மொழிப்படம், அதை அப்படியே ஆட்களை மட்டும் மாற்றி, வசனங்களை அப்படியே தமிழ்ப்படுத்துவதற்கு எதற்கு ஒரு பெரிய இயக்குனர். நண்பன் படம் பார்த்தது முதலே எனக்கு இந்த சந்தேகம். யாராவது தெளிவாக விளக்கினால் பரவாயில்லை.

இந்தப் படத்தின் இறுதிக் காட்சியில் உணர்ச்சியும், கண்ணீரும் பொங்க நாயகன் நீண்ட வசனம் பேசும் காட்சி வரும். அதில் உதயநிதியைக் காண எனக்கு சக்தி இல்லையப்பா. எனக்குத் தெரிந்து தமிழுக்கும், ஹிந்திக்கும் தெரிந்த ஒரே வித்தியாசம், ஹிந்தியில் நாயகன் மீரட்டில் இருந்து டெல்லி போவார். நாயகியிடம் 2 மணி நேரத்தில் தேவையென்றால் வந்து விடுவேன் என்பார். இந்தப் படத்தில் பொள்ளாச்சியில் இருந்து சென்னை போவாராம். தூரமும், நேரமும் அதிகம். படத்திலும் 2 பாட்டை வைத்து நேரத்தை இழுத்து விடுவர் என நினைக்கிறேன்.

ஆக்சிடெண்ட் (Accident) - கன்னடம்:

ஜாலி LLB பார்த்தவுடனே இந்தப் படமும் பார்க்க வேண்டும் எனத் தோன்றியது. கிட்டத்தட்ட 30 வருடங்களுக்கு முன்பே பத்தரிக்கை, அரசியல் என எல்லோரையும் கிழி கழி என கிழித்திருப்பார்கள். அதிலும் இதே கதைதான்.

போதையில் விபத்தை ஏற்படுத்தும் பெரிய அரசியல்வாதியின் மகன், அதைக் கண்டு பிடித்தும் எதுவும் செய்ய முடியாமல் தவிக்கும் காவல்துறை (கண்டு பிடித்த அதிகாரியை கட்டாய விடுமுறையில் அனுப்புவது, ), அதை வைத்து எப்படியாவது பரபரப்பை உண்டாக்க நினைக்கும் பத்திரிக்கையாளர் (அவர் நீதிக்காக போராடுவதை விட இது ஒரு சென்சேஷனல் நியுஸ் என பரபரப்பார், விபத்தில் தப்பியவரை அதை நினைவூட்டி அழ வைத்து படம் எடுத்துக் கொள்வார்), விசுவாசம், பணத்திற்காக சிறை செல்லும் வேலைக்காரர், அதையும் அரசியல் ஆதாயத்திற்கு உபயோகிப்பது என பாத்திரங்களும், அட்டகாசமான திரைக்கதையும் உள்ள படம். இசை இளையராஜா என்பதால்தான் இந்தப் படமே எனக்கு தெரிய வந்தது.


பாடல்கள், குலுக்கல் நடனம் என எதுவும் இல்லாமல் 1980களில் படமா என ஆச்சரியமாக உள்ளது. இப்படத்தை இயக்கிய சங்கர் நாக் ஒரு விபத்தில் இறந்து போய் விட்டார். அதற்கு தனியாக பின்னணி காரணங்களை கன்னடக்காரர்களிடம் கேட்டால் கதை கதையாக சொல்வார்கள். எனக்கு கொஞ்சம் கொஞ்சம் கன்னடம் தெரியும். மற்றபடி மொழி ஒரு பிரச்சினையாக இருக்காது. நம்பிப் பார்க்கலாம்.

சார்லி - மலையாளம்:

எனக்கு மௌன ராகம் கார்த்திக்கின் நவீன அவதாரம் போல தோன்றியது, இந்தப் படம் பார்த்தபோது. ஒரு வேளை இந்தப் படத்தை தமிழில் எடுத்தால் அந்த கார்த்திக்தான் சரியான பொருத்தம். அடுத்த நொடி பற்றிக் கவலைப்படாமல், மற்றவர்களை சந்தோஷப்படுத்தி வாழும் மனிதனும், அவனைத் தேடி அலையும், அதே போன்ற பெண்ணைப் பற்றியுமான கதை. தமிழில் சரியாக வராது.


மலையாளத்தில் மட்டும் எப்படி இப்படி கதையே இல்லாமல், அல்லது ஒரு வரிக்கதையை மட்டும் வைத்து நல்ல படம் கொடுக்கிறார்கள் என தெரியவில்லை. இதே போல பெரிதாக கதை இல்லாமல், ஆனாலும் ரசித்த படங்கள் ஓம் சாந்தி ஒஷானா, மகேஷிண்டே பிரதிகாரம் போன்றவை. தமிழில் இதே போலவே எனக்கு தெரிந்த ஒரே படம் களவாணி தான்.

க்ஷணம் (Kshanam) - தெலுங்கு:

துணை எழுத்து (?), சரி விடுப்பா, சப் டைட்டில் இல்லாமல்தான் பார்த்தேன். அவ்வளவாக புரியவில்லை. மலையாளம் அவ்வளவு பிரச்சினை இல்லை. தெலுங்கு கொஞ்சம் கஷ்டம். ஆனாலும் ஒரு நல்ல படம். மீண்டும் தெளிவாக பார்த்து, நன்றாக இருந்தால், மீண்டும் இதைப்பற்றி எழுதுகிறேன். தெலுங்கு புரிந்து கொள்வேன், நல்ல படங்கள் பார்ப்பேன் என நீங்கள் நினைத்தால், கண்டிப்பாக பார்க்க வேண்டிய படமே இது. சிபிராஜ் தமிழில் நடிக்கப் போகிறாராம். எனவே, சீக்கிரம் தெலுங்கிலேயே பார்த்து விடுங்கள்.

தி ஹேட்புல் எய்ட் (The Hateful Eight) - ஆங்கிலம்:

இந்தப் படமும், தி ரெவெனெண்ட் (The Revenent நான் செத்துப் பொழச்சவன்டா, தமிழில் சரியா?) படமும் தரவிறக்கம் செய்து விட்டாலும், பார்க்காமலே இருந்தேன். இரண்டு படங்களுமே இரண்டரை மணி நேரத்திற்கு அதிகம் என்பதால், கொஞ்சம் சோம்பேறித்தனம். ஆனாலும், ஒரே நாளில் இரண்டு படங்களையும் அடுத்தடுத்து பார்த்து முடித்து விட்டேன். ஆரம்பத்தில் கொஞ்சம் மெதுவாக போனாலும், போகப் போக சுவாரஸ்யமாக இருந்தது. அதுவும், இந்த சென்னை வெயிலுக்கு, இந்த இரண்டு படங்கள் பார்க்கும் போது, எனக்கே சற்று குளிரத்தான் செய்தது.


டிகாப்ரியோ படம் அமைதி என்றால், டரண்டினொ படம் அதிரடி. அவரது பாணி நக்கல் வசனங்களும் முன்னதை விட சற்று சுவாரஸ்யம் அதிகமாகவே இருந்தது. ஒரு பெண் கைதி,அவளை தூக்கிலிட கூட்டிப் போகும் ஒருவர், வண்டி ஓட்டுபவர், நடுவில் உதவி கேட்டு, உடன் வரும் இருவர், செல்லும் வழியில் தங்கும் விடுதியில் ஏற்கனவே இருக்கும் மூவர், விடுதியின் உதவியாளர் என எட்டு பேர். கணக்கு இடிக்குதே என்கிறீர்களா, இவர்களில் நால்வர் அந்த பெண் கைதியை தப்பிக்க வைக்க வந்திருப்பவர், இருவர் அப்பாவி, ஒரு ஆள் ஒளிந்து கொண்டு என் கணக்கில் வரவில்லை. என சுவாரஸ்யமாக போகும் படம். குழம்ப வேண்டாம். பார்த்து ரசியுங்கள். வன்முறை அதிகம். அதனால், பாருங்கள். ரசிக்க முடியுமா என தெரியவில்லை. கண்டிப்பாக இரண்டு படங்களையும் பார்த்திருப்பீர்கள், இல்லையென்றாலும் பார்க்கலாம்.

தெறி - தமிழ்:

கடைசியாக திரையரங்கம் சென்று பார்த்தாகி விட்டது. மகளுடன்தான் போனேன். முதல் முறையாக அழாமல், தூங்காமல் பார்த்தாள். எனக்குத்தான் தூக்கம் வந்தது. சில காட்சிகளில் சற்றே பயந்தாலும், பெரிதாக அழவில்லை. ஒரு வார நாள், அதுவும் திங்களன்று, நாமக்கல் போன்ற ஊரில், பாதிக்கு மேல் கூட்டம், அதுவும் படம் வந்து 10 நாள் கழித்து. அனைவரும் குழந்தை குட்டியுடன். ஏன் வெயில் இப்படி அடிக்காது, மழை இப்படி ஊத்தாது?


நமக்கு என்னத்த சொல்ல. படத்தில் புதிதாக ஒன்று கூட இல்லை. முன்பெல்லாம் பொதிகையில் திரை மாலை என்ற நிகழ்ச்சி போடுவார்கள். ஒவ்வொரு படத்தில் இருந்தும் சில காட்சிகள் அல்லது பாடல்கள் என. அதே போலவே இருந்தது. கேரளாவில் விஜயை ஒருவர் பழைய பெயர் சொல்லிக் கூப்பிட்டதும் ஒரு முக பாவனை காமிப்பார் பாருங்கள். முடியல.

பொதுவாக மற்ற படத்தில் இருந்து சுட்டாலும், படம் பார்க்கும்போது அது நம் நினைவுக்கு வராமல் செய்ய வேண்டும். தனி ஒருவன் போல. ஆனால், இது படத்தின் பெயர் உட்பட அனைத்து படங்களும் நினைவுக்கு வருகின்றன. அப்படி இல்லையென்றாலும் அவர்களே நினைவூட்டுகிறார்கள். ("பெரிய வேட்டையாடு விளையாடு கமலு"). தான் செய்யும் வேலை பிடிக்காத, வருங்கால மாமனாருடன் பேசும்போது திடீரென அடியாட்கள் கொள்ள வர, அவர்களைத் தாக்கும்போது மாமனார் கோவித்துக் கொண்டு செல்லும் காட்சி எதில் என முதலில் நினைவுக்கு வரவில்லை. பிறகு வந்து விட்டது. முதல்வன்.

உண்மை என்னவென்றால், வேதாளம் படத்திற்கும், இந்தப் படத்திற்கும் 2 வித்தியாசங்கள்தான்.
1. அதில் ரவுடி, இதில் போலிஸ்.
2. அதில் தங்கை, நினைவுகள் போய் விடும். (நியாயமாக கெட்டவர்களிடம் இருந்து ஒரு பெண்ணைக் காப்பாற்றினால் காதல்தான் வர வேண்டும். வித்தியாசமாக இந்தப் படத்தில் அண்ணன் பாசம் வரும்.) தெறியில் மனைவி, இறந்து விடுவார்.

ஒரு ஆளுக்கு ஒன்று இரண்டு இரண்டு படங்களும் பிடிக்கும் அல்லது இரண்டுமே பிடிக்காது. ஒன்றுதான் பிடிக்கும், ஒன்று பிடிக்காது என்றால், அது பொய். படத்தில் பின்னணி இசை பரவாயில்லை. பாடல்கள் மொக்கை. அது ஏன் சைந்தவி பாடும் பாடல்கள் எல்லாம் ஒரே மாதிரி இருக்கிறதோ தெரியவில்லை.

என் பெண்ணிற்கு பிடித்ததே. விஜய் 60க்கு காத்திருக்கோம்.

Thursday, April 14, 2016

(B)பிட்டு (B)பிட்டா போட்டுட்டு போறேன்

என்னுடைய அருமை பெருமைகளைப் பற்றிப் படிக்காதவர்கள் இப்போது போய்ப் படித்து விடுங்கள். அப்புறம் என்னைக் குற்றம் சொல்லக் கூடாது.

விமர்சனம்:

கடைசியாக பசங்க - 2 படத்திற்கு குடும்பத்தோடு திரையரங்கம் சென்றேன். மகள் படம் பார்ப்பாள் என நினைத்தால் பாதியில் தூங்கி விட்டாள். ஆயினும் எங்களை ஒன்றும் தொந்தரவு செய்யவில்லை. அதன் பின் எந்த படமும் திரையரங்கம் சென்று பார்க்க முடியவில்லை. இது ஒரு சாக்குதான். 10 நிமிடம் நடந்தால் வெற்றி திரையரங்கம். வண்டியில் சென்றால் இரண்டே நிமிடம். ஆனாலும் ஏதோ ஓர் சோம்பேறித்தனம்.

ரஜினி முருகன் படம் பார்க்கலாம் என நினைத்தால் அந்த நேரத்தில் மகள் திரையரங்கம் செல்லக் கூடாது, வேண்டுமானால் மடிக்கணினியில் எப்போதும் போல(?) பார்க்கலாம் என்று சொல்லி விட்டாள். திரையரங்கம் தான் செல்ல வேண்டும் என்றால், அப்போது ஏன் மற்ற படங்களை மடிக்கணினியில் பார்த்தீர்கள் என்று கேட்டாள். வாயடைத்துப் போய் விட்டது. அப்போதுதான் உறைத்தது, நாம் ஏனோதானோ என செய்யும் காரியங்கள் எப்படி குழந்தைகள் மனதில் தவறாக பதிகின்றன என்று. அப்போதே முடிவு செய்தேன், இனி அடிக்கடி திரையரங்கம் செல்ல வேண்டும் என்று. ஆனால், பல படங்கள் குழந்தைகளை கூட்டிக் கொண்டு போக முடியாதபடி உள்ளன.

இதுவரை பார்த்த வரையில் மனத்தைக் கவர்ந்தவை என்றால், இறுதி சுற்று, விசாரணை, சேதுபதி மற்றும் பிச்சைக்காரன்தான். என் மகளுக்கு தெரிந்தது விஜய், சிவகார்த்திகேயன்தான். எனவே, தெறி, தூத்தேறி என்று சொல்லும் வகையில் இருந்தாலும், அதை குடும்பத்துடன் திரையரங்கம் சென்று பார்க்கலாம் என்றுதான் உள்ளேன். இவர்கள் இருவரும் அதிகம் அலட்டிக் கொள்ளாமல், வித்தியாசம் காட்டாமல் நடிப்பதால், குழந்தைகள் அவர்களை சுலபமாக எந்தப் படமாக இருந்தாலும் அடையாளம் கண்டு கொள்கிறார்கள் போல. ஊரில் 'ஜங்கிள் புக்' படத்திற்கு கூட்டிக் கொண்டு போயிருக்கிறார்கள். பாதிப்படத்தில், அதிலும் பாம்பு வரும் காட்சியில் கதறியழ ஆரம்பிக்க, உடனே கிளம்பி வந்து விட்டார்கள். ஆனாலும் இன்று புலி படத்தை பயப்படாமல் பார்த்தாள். என்னவோ போடா மாதவா.

ஹலோ நான் பேய் பேசறேன்: மனைவியும் மகளும் ஊருக்குப் போய் விட்டதால், மீண்டும் தனிமை வாழ்க்கை. எனவே, செய்த பாவங்களுக்கு பலனாக திரையரங்கம் சென்று படம் பார்ப்போம் என இந்தப் படத்திற்கு போனேன். கிட்டத்தட்ட 'யாமிருக்க பயமே', 'டார்லிங்' படங்களின் அடுத்த பாகம் போலத்தான் இது. படத்தின் முதல் பாதிக்கும், இரண்டாம் பாதிக்கும் சம்பந்தமே இல்லை. படத்தின் ஆரம்பத்திலேயே கருணாகரன், ஓவியா சம்பந்தப்பட்ட ஒரு காட்சியாவது இருந்திருக்கலாம். ஆனாலும், அந்த அந்த கதைப் பாடல், அட்டகாசம்.

புதிய நியமம்: எதேச்சையாகவே இந்தப் படம் பார்க்க நேர்ந்தது. மோகன்லால் 'த்ரிஷ்யம்' படம் மூலம் வெற்றி அடைந்தது போல, அதே வெற்றியை அடைய வேண்டும் என அதே போன்ற கதையை எடுத்து மம்முட்டி நடித்திருப்பார் போல. இவ்விரு படங்களின் ஒற்றுமை பற்றி ஒரு கட்டுரை தினமலரில் வந்துள்ளது. இந்தப் படத்தில் வரும் வில்லன் ஒருவர், தமிழன், துணி தேய்ப்பவர். அதே போல, மம்முட்டி ஒரு தள்ளு வண்டி கடைக்காரரிடம் (கருப்பாக இருப்பார்) அண்ணாச்சி என தமிழில் கேட்க, அவரோ, "தோலின் நிறம் பார்த்து ஆளை தவறாக எண்ணாதே" என்பார். மலையாளப் படங்களில் இது சகஜம்தான், என்றாலும் இன்னும் ஏன் இப்படி இருக்கிறார்கள் என்று தெரியவில்லை. முன்பெல்லாம் முழுக்க முழுக்க தமிழர்கள் வில்லனாக மட்டுமே காட்டப்படுவார்கள். இப்போது போனால் போகிறது என அவ்வப்போது நல்லவர்களாக காட்டபடுகிறார்கள். இதிலும் நயன்தாரா தமிழ்தான் (பாதி?).

கருத்து கந்தசாமிகள்:

முன்பெல்லாம் பொதுவாக பெட்டிக்கடையில் பேப்பர் படித்து விட்டு, அங்கேயே நான்கு பேர் சேர்ந்து வெட்டி நியாயம் பேசி விட்டு, சண்டை போட்டு விட்டு சென்று விடுவார்கள். ஆனால், இப்போதெல்லாம் ஆன்-லைனில் படித்து விட்டு கருத்து போட முடிவதால், நிறைய கருத்து கந்தசாமிகள் வந்து விட்டனர். நிறைய கருத்துகள் வருவது தினமலர், விகடன், தமிழ் ஹிந்து போன்றவைதான்.

இதில் தமிழ் ஹிந்துவில் ஓரளவு நியாயமாக இருக்கும், அல்லது அவர்கள் தேவையில்லாத சர்ச்சை ஏற்படுத்தும் கருத்துக்களை அனுமதிப்பதில்லை என நினைக்கிறேன். தட்ஸ்தமிழில் கேட்கவே வேண்டாம், நா, காது, கை என உடம்பின் அனைத்து பாகங்களும் கூசும் அளவிற்கு வார்த்தைகள் இருக்கும். முன்பு ஒரு முறை அவர்கள் இது பற்றி காவல் துறையிடம் புகார் அளித்துள்ளோம் என்றார்கள். அது என்னவாயிற்று என்றே தெரியவில்லை. விகடனில் ஒரு சிலர் உள்ளனர். செய்தி எதைப்பற்றி இருந்தாலும், மக்கள் பொதுவாக என்ன கருத்து இடுவார்களோ அதற்கு எதிர் வினையாக கருத்திடுவது. இன்னும் சில பேருக்கு அதில் எதிர்மறை ஓட்டு போடுவதே வேலையாக வைத்திருப்பார்கள்.

தினமலர் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். பத்திரிக்கையே பொதுவாக குறிப்பிட்டவர்களுக்கு ஆதரவாக இருக்கும். வாழைப்பழத்தில் ஊசி ஏற்றுவது போல இருக்கும். குற்றம் சார்ந்த செய்திகளில், குற்றவாளி முஸ்லீமாக இருந்தால், குற்றவாளி பற்றி ஒருமையில் இருக்கும் (செய்தான், வந்தான், போனான் என). அது கொலை, கொள்ளை. வழிப்பறி, தீவிரவாதம் எதுவானாலும் சரி. ஆனால், மற்றவர்கள் என்றார், மரியாதையாக இருக்கும் (செய்தார், வந்தார், போனார் என). இது போக தீவிரவாதம் என எந்த செய்தி வந்தாலும், வாசகர் கருத்து எல்லாமே "இவனுங்கள நம்ம நாட்ட விட்டு தொரத்தனும், இந்தியா இந்துக்களுக்குத்தான்" என்றெல்லாம் கருத்துகள் வரும்.

இங்கு அரசியல் (தவிர வேறெதுவும்) பேசாதீர்:

ஏற்கனவே சில அன்பர்கள் 'நமக்கெதுப்பா அந்த கண்றாவி எல்லாம். நீ பாட்டுக்கு ஜாலியா நாலு பதிவு எழுது. இந்தா, இளையராஜா தேசிய விருது வாங்கி இருக்காரு. அதப்பத்தி எழுது. நமக்கெதுக்கு அரசியல்' என்றெல்லாம் சொல்லி இருந்தார்கள். ஆனாலும், நானும் ரவுடிதான், எனக்கும் எல்லாம் தெரியும் என நிரூபிக்க வேண்டி இருப்பதால் இந்தப் பகுதி.

இப்போதெல்லாம் அரசியல் என்பது தெளிவான வியாபாரம் ஆகி விட்டது. பொதுவாக 'ஆத்துல போற தண்ணில, நாம கொஞ்சம் அள்ளிக்கிட்டா என்ன' என்ற மனநிலையில் இருந்தவர்கள் இப்போது 'ஆத்துல தண்ணி மாதிரி ஏதாவது போனா போதும், அதனால வேணா நாம தண்ணிய குடிச்சிட்டு மூ___ தை விடுவோம்' என்று ஆகி விட்டார்கள். கொள்கை கோட்பாடு என்பதெல்லாம் கிடையாது. (இதெல்லாம் ஆரம்பத்துல இருந்தே கெடையாதேப்பா). சரி விடுங்க. ஒரு சில கருத்துக்களை சொல்லி விடுகிறேன்.

ஞாபகம்/மறதி: இவை இரண்டுமே நம் மக்களுக்கு இருப்பதால்தான் அரசியல்வாதிகளுக்கு லாபம். எதையெல்லாம் மறக்க வேண்டுமோ, அதையெல்லாம் நினைவில் வைத்துக்கொள்வது, எதையெல்லாம் நினைவில் வைக்க வேண்டுமோ, அதையெல்லாம் மறந்து விடுவது. இதுதான் பெரும் பிரச்சினை. இவற்றில் ஊடகங்களின் பங்கும் உள்ளது. அது தனி.

ஐந்து வருடங்களுக்கு முன் கூட தேவையில்லை, இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் நடந்த மக்களவை தேர்தலின் போது, ஒவ்வொரு கட்சியும் என்ன வாக்குறுதி கொடுத்தார்கள், வென்றிருந்தாலும், தோற்றிருந்தாலும், அந்த பிரச்சினைகளுக்கு என்ன நடவடிக்கை அவர்கள் சார்பில் எடுத்திருந்தார்கள் என்பதை நினைவு கூர்ந்தாலே போதுமே. இன்னும் வேண்டுமானால், எல்லா நாளிதழ்கள், வார இதழ்களும் இப்போது 2006ம் ஆண்டு முதலான மின்னணு இதழ்களை வைத்துள்ளன. அதை படித்துப்பாருங்களேன். இப்போது இருக்கும் ஒரு கட்சி மீதும் உங்களுக்கு நல்ல எண்ணமே வராது. அப்படியே எல்லாம் நினைவூட்டினாலும், தேர்தலின்போது வாக்குப்பெட்டி முன் நிற்கும்போது, நினைவுக்கு வருவது, இரட்டை இல்லை, உதய சூரியன், கை, போன்றவைதான்.

ஒவ்வொரு தேர்தலுக்கும், அனைத்து கட்சிகளுக்கும் சின்னங்கள் மாற்றப்பட வேண்டும் என்று மட்டும் சொல்லிப்பாருங்கள். மக்கள் பிரச்சினைக்கு ஒன்று கூடாத இந்தக் கட்சிகள் கதறிக்கொண்டு ஓரணியில் திரண்டு போராட்டம் நடத்தும்.

சகாயம்: 'அவருதான் அரசியலுக்கு வரலேன்னு சொல்லிட்டாரே?' என்கிறீர்களா. வேறு ஒன்றுமில்லை. நிறைய பேர் சகாயம் அரசியலுக்கு வர வேண்டும் என்று சொல்கிறார்கள் அல்லவா. உண்மையில் மக்கள் பிரதிநிதிகள், மந்திரிகள் அனைவருமே உயிருள்ள ரப்பர் ஸ்டாம்புகள் தான். ஒரு திட்டத்திற்கு இறுதி ஒப்பம் மட்டும்தான் அவர்கள் கொடுப்பார்கள். ஆனால், உண்மையில் எல்லாவற்றிற்கும் பின்னால் இருப்பது அதிகாரிகள்தான். அரசியலுக்கு வருவது சம்பாதிக்கத்தான். ஆனால், எப்படி சம்பாதிப்பது என்ற வழி, அதிகாரிகளுக்குத்தான் தெரியும். மந்திரி ஆவது அதிகார சுகத்திற்காகத்தான். மந்திரியாக இருக்கும்போது பெரிய அதிகாரிகள் கை கட்டி முன்னால் நிற்பார்கள். ஆனால், பதவி இல்லையென்றால் நாய் கூட மதிக்காது. ஆனால், அதிகாரிகள் அங்கேயே இருப்பார்கள்.

சட்டப்பேரவையில் விதி எண் 110ன் கீழ் வாசிக்கும் அறிக்கைகள் எல்லாம் அம்மா என்ன வீட்டில் இருந்தா எழுதுகிறார்? எல்லாமே அதிகாரிகள் கொடுப்பது தான். ஓரளவு நல்ல அதிகாரியாக இருந்தால் நெல்லுக்கு (அரசியல்வாதி/அதிகாரி) பாயும்போது சற்று புல்லுக்கும் (நாமதான்) பாயட்டுமே என ஒரு சில நல்ல திட்டங்களை சொல்லலாம். பல திட்டங்கள் பணம் அடிக்க மட்டும். சில அறிவிப்பிற்காக மட்டும். உண்மையில் அதிகாரிகளுக்குத்தான் ஆயுள் அதிகம். அரசியல்வாதிகளுக்கு 5 வருடங்கள்தான். அதுவும் அம்மா ஆட்சி என்றால், எப்போதென்றே தெரியாது. எனவேதான், சகாயம் சொன்னதையே நானும் சொல்கிறேன். அரசியல் வேண்டாம். அதிகாரி ஆகுங்கள்.

"இதுல அரசியலே இல்லையேப்பா? பொதுவாத்தான சொல்லி இருக்க" என்கிறீர்களா? சரிதான். ஒவ்வொரு கூட்டணியைப் பற்றிய என்னுடைய கருத்துகளை தனிப் பதிவாக இடலாம் என உள்ளேன். போடலாமா, வேண்டாமா? என்ற குழப்பம் உள்ளது. இன்னும் ஒரு மாதம் உள்ளதே, பார்ப்போம்.