வாசிப்பனுபவம் (ஆரம்பக்கல்வி)

சுவாசிப்பு போல வாசிப்பு என்பதும் எனது வாழ்க்கையில் தவிர்க்க முடியாத செயல். எனக்கு மட்டுமல்ல, பலருக்கும் அதேதான். இந்த அனுபவங்களை ஒரே பதிவில் இட முடியாது என்பதாலும், பின்னால் பல பதிவுகள் இட வேண்டும் என்பதாலும் சில பல பாகங்களாக இடுகிறேன்.

அந்த காலத்தில்(?), என்னை LKG, UKG படிக்க வைக்க வேண்டுமென்று என் வீட்டில் ஆசைப்பட்டனர். பிற்காலத்தில் எப்படியும் PG பண்ண மாட்டேன் என்று அப்போதே தெரியுமோ என்னவோ. ஆனால் எங்கள் ஊரில் அப்போது அந்தளவு வசதி இல்லாததால், அங்கன்வாடியில்தான் (எங்களூரில் பால்வாடி என்று பெயர்) சேர்ந்தேன். வீட்டிலிருந்து பத்தடி தள்ளித்தான் அது. அங்கே அணில், ஆடு என்று சித்திரம் மூலம் படிப்பு தொடங்கியது. வீட்டிலும் அ, ஆ, என படிப்பு தொடங்கியது.

அங்கன்வாடி முடிந்ததும், அடுத்து பத்தடி தள்ளியிருந்த ஊராட்சி ஒன்றிய துவக்கப் பள்ளியில் ஆரம்பக் கல்வி தொடங்கியது. இரண்டாவது முடியும்போது ஓரளவு எழுத்துக்கள் தெரிய ஆரம்பித்தவுடனே, எனது திறமையை யாருக்காவது காண்பிக்க வேண்டுமென்று தோன்றியது. அப்போது (இப்போதும்) எங்கள் பெட்டிக் கடைக்கு தினத்தந்திதான் வாங்குவோம். அதில் நம் கண்ணை உடனே கவர்வது 'கன்னித் தீவுதான்'. தினமும் அதை படித்து படித்து என் அம்மாவிடம் சொல்வதுதான் என் பணி. யோசித்துப் பார்க்கும்போது, பொறுமை என்பதை அம்மாவிடம்தான் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என தோன்றுகிறது.

கன்னித்தீவு அதன் பின் நான் ஊரில் இருந்த தொடர்ந்து இருந்தவரை (கல்லூரியில் சேரும் நாள் வரை.. கிட்டத்தட்ட பதினொரு வருடங்கள்) தவற விட்டதேயில்லை. எங்கேயாவது ஊருக்கு போனால் கூட, வந்து ஊரில் இல்லாத நாட்களில் வந்த செய்தித்தாள்களை எடுத்து படிப்பேன். நான் செல்லும் ஊரில் தினத்தந்தி வந்தாலும், எங்கள் கடையில் படித்தால்தான் எனக்கு சந்தோஷம். நானே அதன் பின் கதையை தொடர முடியும் என்று நம்பிக்கை வந்து விட்டது என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன்.

முதலில் கப்பல் பயணம். கப்பல் கவிழ வேண்டும். கடலுக்குள் ஒரு ஆபத்து.. அங்கே ஒரு இளவரசியை காப்பாற்ற வேண்டும். அவளை தாய் நாட்டில் சேர்த்து விட்டு, லைலா சிறியவளான கதை சொல்ல வேண்டும். மீண்டும் ஒரு கப்பலை வாங்கி, பயணத்தை தொடர வேண்டும். சில சமயம் இளவரசன் வர வேண்டும். முக்கியமான விஷயம், அடிக்கடி 'அப்போது' என்று தொடரும் போட வேண்டும்.

இது தவிர தினத்தந்தியில் கவர்ந்தது, 'சிரிப்பு' மற்றும் 'ஆண்டியார் பாடுகிறார்'. ரொம்ப நாளாக, எனக்கு புரியாத விஷயமாக இருந்தது, 'இந்த படத்திற்கு வசனம் தேவையில்லை.' இது என்னடா சிரிப்பு, அடிக்கடி வேறு வேறு படங்களுடன் வருகிறதே? புரிய வெகு நாளாயிற்று.

'இங்கு வெளியான இரண்டு சிரிப்பிற்கும் ரூ. 15 பரிசு. இங்கே படைப்பு இடம் பெற, 15 பைசா அஞ்சலட்டையில் இந்தியன் இங்கினால் வரைந்து அனுப்பவும்.' நானும் இங்க்கை சட்டையில் கொட்டி, வீட்டில் உதை வாங்கியதுதான் மிச்சம்.

ஆண்டியார் பாடுகிறார்.. 'ஒளியும் ஒலியும்' நிகழ்ச்சியில் வந்த பாடலின் வரிகள் வந்தால், உரு தட்டிக்கொண்டு போய், திறமையைக் காண்பிப்பேன்.

அப்போதெல்லாம், தொலைக்காட்சியில் வரும் (அட, நம்ம தூர்தர்ஷன் தாங்க) வாராந்திர தொடர்களின் கதையும், ஞாயிறு போடும் திரைப்படங்களின் கதையும் அன்றைய இதழில் வரும். அதையும், படித்து விட்டு போய், "டேய், இன்னைக்கு என்ன ஆகும் தெரியுமா?" என்று சொல்வேன். அப்போது எங்கள் வீட்டில் தொலைகாட்சி இல்லை. எனவே, ஏதாவது நண்பன் வீட்டில், அவர்களுடன் சேர்ந்துதான் பார்ப்பேன். அப்போது "பாத்தியா.. நாந்தான் அப்பவே சொன்னேன்ல" என்பேன். [இதைப் பற்றி பின்னால் ஒரு தனி பதிவே இடுகிறேன்.]

இவை தவிர, நான் மற்றபடி படிப்பது, கொலை, கொள்ளை பற்றிய செய்திகள்தான். (நாங்கெல்லாம் அப்பவே ஊர்ல பெரிய ரவுடிங்க..). அவற்றை என் சொந்த சரக்கோடு, பள்ளியில் கதை கட்டுவதுதான் அப்போதைய குலத் தொழிலே. [அப்போது ஊரிலேயே, எங்கள் கடைக்கு மட்டும்தான் செய்தித்தாள் வரும். எனவே, என் நண்பர்களுக்கு நான் சொல்வதுதான். மற்ற யாரும் அங்கே வந்து படிக்க மாட்டார்கள். அவர்கள் வீட்டில் யாரும் பார்த்தால் உதைதான். "ஒழுங்கா மொதல்ல பாடத்த படி.. அப்புறமா இத பாக்கலாம்.."].

இப்படியாக, என் ஆரம்பக் கல்வியின் பெரும்பகுதி சிரிப்பு, சிந்துபாத், ஆண்டியார், கொலை, கொள்ளை என்று தினத்தந்தியுடன் வளர்ந்தது. உயர்நிலைக் கல்வி அடுத்த பதிவில்....

Tweet